Het verhaal van Iashya: deel 2

Mijn paarden hebben allemaal hun eigen verhaal. Ik ben dankbaar dat ik een rol mag spelen in hun levensverhaal.

Het verhaal van Iashya is er een van pieken en dalen. Eerder schreef ik er al over in de blog: Lessen van Iashya

Bijna acht jaar geleden werd ze geboren uit een liefdevolle moeder, op een fijne plek, bij een zorgzame fokker. Daarna ergens een afslag genomen waar haar levenspad vol soms onneembare kuilen en hobbels was. Dat heeft veel met haar gedaan, zowel fysiek als emotioneel.

Twee jaar geleden werd ze ‘gered’ door haar fokker en heeft ze bij mij de kans gekregen om weer vertrouwen te krijgen in de mens en in haar eigen lijf. Mogen zijn wie je bent en gewaardeerd worden om wie je bent. Dat heeft haar echt goed gedaan!

Tussen beide foto’s zit twee jaar tijd en heel veel uren liefde en energie. En dat is te zien: ze is in die tijd enorm gegroeid, in haar lijf, qua (zelf)vertrouwen, maar ook mentaal. Dat blijkt wel uit het feit dat ze eindelijk haar plek in de kudde gevonden heeft.

Toen haar aartsrivaal Iza twee maanden geleden afscheid moest nemen van haar veulen (die ging als jaarling naar de opfok in de Eifel), stond Iashya klaar om haar gezelschap te houden. Waar ze eerder aan het vechten raakten als ze bij elkaar in de paddock kwamen, stonden ze nu ineens geheel onverwachts samen in één box (iets met vergeten een hek dicht te doen). Alsof ze altijd dikke vriendinnen waren geweest. Zo bijzonder!

Uiteraard houd ik haar lijf goed bij met mijn infraroodcamera. De eerdere verstoringen zijn niet meer te zien. Een bezoek aan een osteopaat, een behandeling van de tandarts, een nieuw bit en zadel, dagelijkse de BEMER therapiedeken op, zitlessen voor mij… het heeft allemaal bijgedragen aan een paard dat op alle fronten in topconditie is. Een paard dat zich lekker voelt en daardoor dus optimaal kan presteren.

Het lijkt wel of er geen maat zit op dit paard. Stop je er 20 cent in, krijg je voor 1 euro terug. Elke dag weer. Goud van buiten, goud van binnen!

Ik zie ik zie wat jij niet ziet!

Dat de warmtebeeld camera zaken in beeld brengt die anders verborgen zouden blijven, wist ik al even. Toch verrassen de mogelijkheden mij op onverwachte momenten.

Afgelopen week was ik op bezoek bij de goedgekeurde dekhengst Zortin. Deze is in flinke overconditie uit het afgelopen dekseizoen terug gekomen. Met de mobiele weegschaal houden we zijn gewicht tweewekelijks in de gaten. En dit keer mocht hij ook op de foto voor de rug- en zadelcheck. Het vermoeden was namelijk dat vanwege zijn gewichtstoename het zadel op dit  moment niet meer ideaal zou passen.

De stal waar Zortin momenteel staat heeft een fijne ruimte die tochtvrij en droog is met een vlakke vloer. Toen ik aankwam stond Zortin al klaar zonder deken (deze moet er ruim tevoren afgehaald worden, zodat het paard een beetje kan afkoelen) en hij was keurig schoon en droog. Ik kon dus meteen aan de slag.

Eerst heb ik foto’s gemaakt van de hals, schouder, rug, romp en singelplek voor beweging. Er waren in de rug meteen al diverse aanknopingspunten te zien, waarmee in training en behandeling rekening gehouden kan worden. Vervolgens heb ik hem tussen de regenbuien door in beweging gezien aan de longe en onder het zadel, om een compleet beeld te krijgen. Ik ken Zortin als een fjord met ruime gangen en een lenig lijf, maar ik zag dat zijn lijf hem nu een beetje in de weg zat.  

Het zadel schuift momenteel een beetje. Het heeft echter pas zin om een zadelmaker te laten komen als hij weer een beetje in zijn normale model is. Hij zal dus verder aan de slag moeten aan de longe en er zal binnenkort ook een dierenarts/chiropractor langs komen voor onderhoud. Bijna elk paard, en mens ook trouwens, heeft wel ergens een scheefstand. Hoe eerder deze verholpen wordt, des te minder kans dat er schade of pijn/ongemak ontstaat. Opvallend was hoe braaf deze hengst zich gedroeg tijdens het maken van de foto’s. Zoveel geduld en flexibiliteit maak ik niet vaak mee bij een paard!

Leuke bijkomstigheid vandaag was dat ik na het rijden ineens een tweede paard in de ruimte zag. De warmte-uitstraling van Zortin gaf een patroon op de koude tegelmuur. Zo zie je maar, er is zoveel wat wij niet zien…

Wat zou jij willen meten?

Het is winter. De natuur trekt zich terug, even pas op de plaats. Rusten om het volgende seizoen weer langzaam open te bloeien. 

En wat doen wij? Wij moeten van alles deze tijd van het jaar: eindejaarsdrukte op het werk, kerstborrels, cadeaus kopen en verplichtingen in familiekring… 

En dat terwijl dit seizoen juist uitermate geschikt is voor een beweging naar binnen. Introspectie. Waar ga je het komende jaar aandacht aan geven? Welke zaadjes ga je in de lente planten? Maar ook niet vergeten stil te staan bij het jaar dat achter je ligt.

In het afgelopen jaar is er bij mij persoonlijk veel gebeurd. Ik ben gestopt met mijn buitengewoon intensieve commerciële baan op de Zuidas, ik heb mijn appartement in Amsterdam verkocht én ik ben getrouwd met mijn grote liefde. Na een razendsnelle verhuizing woon ik nu met mijn “kudde” op een droomlocatie in Brabant, grenzend aan het bos. De nabijheid van de natuur en haar invloed op ons dagelijkse leven helpen me nog meer met de seizoenen mee te bewegen, in verbinding en afstemming met alles wat er is.

De poezen gaan letterlijk met ons mee naar binnen. Ruzie maken om het beste plekje voor de haard en dan slapen, slapen en nog eens slapen. Soms zou ik willen dat ik een dagje met ze kon ruilen.
Onze paarden zie ik opbloeien. Hun Noorse DNA is uitstekend geschikt voor de winterse kou en zij staan te trappelen om aan het werk te gaan. 

Ik heb het afgelopen jaar veel stilgestaan op mijn levenspad. Ik ben zijwegen ingeslagen, op doodlopende paden terechtgekomen, omgedraaid en heb keer op keer weer een nieuwe richting gekozen. Nu de langste nacht achter de rug is, is het tijd om zelf ook weer in het licht te stappen met mijn definitieve keuze om door middel van metingen paarden en hun mensen te ondersteunen bij het welzijn van hun paard. Als Paardenmeter. Alles begint bij meten. Weten wat er speelt. Als dat duidelijk is, kan je keuzes maken voor een behandeling, ander voer of andere trainingswijze…

Paardenmeter begint het komende jaar met een professionele mobiele weegschaal en een zeer geavanceerde warmtebeeldcamera. Er komen steeds meer apps en gadgets voor dagelijks gebruik bij paarden op de markt. Ik ben van plan alle ontwikkelingen op het gebied van paarden meetapparatuur op de voet te volgen en waar mogelijk zelf te testen.

Wat zou jij willen meten bij je paard?

 

 

 

Lessen van Iashya

In juli 2018 kwam er een paard op mijn pad. Een projectje, zoals ik haar wat oneerbiedig noemde. Inmiddels weet ik dat zij mij vele lessen heeft laten leren en dat tot de dag van vandaag nog steeds doet.

Deze 6-jarige merrie had een moeilijke periode achter de rug. Wat er precies met haar gebeurd is weet ik niet (en wil ik ook niet weten). Ze was erg dun, arm bespierd, haar vacht was vaal en haar staart en manen dun en piekerig. Een vriendelijk paard dat niet leek te begrijpen wat er van haar verwacht werd, waardoor ze soms behoorlijk onbehouwen gedrag vertoonde. Toch toonde ze mij al snel haar zachte en verfijnde kant.

We zijn begonnen met de eerste fysieke nood. Goed voer, wormenkuur, bloedonderzoek (gevolgd door gericht aanvullen van vitamines en mineralen), tandarts en hoefsmid.

In de kudde vond ze al snel haar plek, al bleek ze wat te brutaal voor mijn alpha merrie Iza.

Langzaam aan leerden we elkaar kennen. Mooi om te zien hoe ze haar best deed om aan mijn verwachtingen te voldoen, om een band met mij te krijgen.

In september ben ik er voor het eerst opgestapt. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Wel dat ze bereden was geweest, maar ik had iets gehoord over staken en lastig met het hoofdstel. Dat bewuste hoofdstel en bijbehorend bit bleek niet te passen. Het anatomisch gevormde Micklem hoofdstel dat ik eigenlijk voor Iza gekocht had, leek voor haar gemaakt. Ook het dubbel gebroken watertrensje in de juiste maat bleek haar prima te bevallen. Het te kleine appelbitje is direct in de vuilnisbak verdwenen.

De eerste keer opzadelen en opstijgen was best spannend. Ik besloot alle stappen te doorlopen die ik met een groen paard ook zou nemen. We gingen er in sneltreinvaart doorheen, tijdens alle stappen gaf ze aan dat het ok was en ze klaar was voor de volgende stap.

En ja, toen ik eenmaal zat en voorzichtig mijn been aanlegde was er een moment van protest, alsof ze pijn en ellende verwachtte zo schoot haar hele lijf in de stress. Door steeds maar weer terug te gaan naar onze verbinding en ontspanning op te zoeken, kreeg ze langzamerhand vertrouwen in mij en mijn hulpen.

In de winter hebben we haar voor de wagen laten beleren. Dat ging haar wel heel makkelijk af. Na een week of twee reden we al met haar voor de wagen door het dorp. In de trainingen onder het zadel merkte ik ook dat haar balans een stuk beter werd door het aangespannen werk.

Wel was ze scheef. Nou hebben alle paarden (en mensen) een voorkeurskant en zijn dus in meer of mindere mate scheef, maar dit was niet op te lossen door gerichte training. Ze is een aantal keer behandeld met massagetechnieken. Ze werd zich daardoor beter bewust van haar eigen lijf. Maar de scheefheid bleef. Op aanraden van mijn instructrice ben ik met haar naar dierenarts / acupuncturist Ellen Kral gegaan. Zij constateerde een scheefheid die vanuit het bekken kwam en heeft haar rechtgezet. Na de herstelperiode zijn we nog een keer terug geweest, het was al een stuk beter, maar een extra behandeling was wel nodig.

In de lente en zomer hebben we van haar genoten. Ze heeft ons tijdens de oefenmarathons versteld doen staan van haar handigheid en lenige lijf in de hindernissen. Genoten ook van het zichtbare plezier dat ze erin had.

We besloten haar te laten dekken, maar helaas… Ondanks dat er in haar lijf geen aanleiding te vinden is, is ze na dekken in 5 cycli niet drachtig geworden.

Op de fjordenpaardenkeuring in Sevenum in juli 2019 gooide ze hoge ogen. Na krap 1 jaar bij ons moet ik ook zeggen dat het een heel ander paard is geworden. Ze is nog een paar cm gegroeid, heeft een trotsere houding, haar vacht glimt en heeft een diepe kleur en haar staart en maantop zijn vol. Qua bespiering mag het altijd nog meer, dat kost tijd. Het hoogtepunt voor ons was dat ze samen met onze ruin Guuske in september onze trouwkoets trok. Ik was zo trots op haar!

We merkten in de herfst dat ze vooral onder het zadel nog steeds niet recht was. Voor de wagen was dat nauwelijks zichtbaar. Toen ik begon met mijn opleiding veterinaire thermografie heb ik haar meteen meegenomen als proefpaard. We vonden inderdaad een asymmetrie (dat is altijd een aanwijzing dat er iets aan de hand is), maar niet in de achterhand, waar ik hem verwacht had. Bij de laatste halswervel zagen we een plek die aandacht behoefde. Hier heeft Iashya inmiddels een paar behandelingen ondergaan. Voorlopig rijden we dus even niet op haar. Binnenkort maken we de foto’s opnieuw. Ik ben benieuwd wat we dan te zien krijgen…