In juli 2018 kwam er een paard op mijn pad. Een projectje, zoals ik haar wat oneerbiedig noemde. Inmiddels weet ik dat zij mij vele lessen heeft laten leren en dat tot de dag van vandaag nog steeds doet.
Deze 6-jarige merrie had een moeilijke periode achter de rug. Wat er precies met haar gebeurd is weet ik niet (en wil ik ook niet weten). Ze was erg dun, arm bespierd, haar vacht was vaal en haar staart en manen dun en piekerig. Een vriendelijk paard dat niet leek te begrijpen wat er van haar verwacht werd, waardoor ze soms behoorlijk onbehouwen gedrag vertoonde. Toch toonde ze mij al snel haar zachte en verfijnde kant.
We zijn begonnen met de eerste fysieke nood. Goed voer, wormenkuur, bloedonderzoek (gevolgd door gericht aanvullen van vitamines en mineralen), tandarts en hoefsmid.
In de kudde vond ze al snel haar plek, al bleek ze wat te brutaal voor mijn alpha merrie Iza.
Langzaam aan leerden we elkaar kennen. Mooi om te zien hoe ze haar best deed om aan mijn verwachtingen te voldoen, om een band met mij te krijgen.
In september ben ik er voor het eerst opgestapt. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Wel dat ze bereden was geweest, maar ik had iets gehoord over staken en lastig met het hoofdstel. Dat bewuste hoofdstel en bijbehorend bit bleek niet te passen. Het anatomisch gevormde Micklem hoofdstel dat ik eigenlijk voor Iza gekocht had, leek voor haar gemaakt. Ook het dubbel gebroken watertrensje in de juiste maat bleek haar prima te bevallen. Het te kleine appelbitje is direct in de vuilnisbak verdwenen.
De eerste keer opzadelen en opstijgen was best spannend. Ik besloot alle stappen te doorlopen die ik met een groen paard ook zou nemen. We gingen er in sneltreinvaart doorheen, tijdens alle stappen gaf ze aan dat het ok was en ze klaar was voor de volgende stap.
En ja, toen ik eenmaal zat en voorzichtig mijn been aanlegde was er een moment van protest, alsof ze pijn en ellende verwachtte zo schoot haar hele lijf in de stress. Door steeds maar weer terug te gaan naar onze verbinding en ontspanning op te zoeken, kreeg ze langzamerhand vertrouwen in mij en mijn hulpen.
In de winter hebben we haar voor de wagen laten beleren. Dat ging haar wel heel makkelijk af. Na een week of twee reden we al met haar voor de wagen door het dorp. In de trainingen onder het zadel merkte ik ook dat haar balans een stuk beter werd door het aangespannen werk.
Wel was ze scheef. Nou hebben alle paarden (en mensen) een voorkeurskant en zijn dus in meer of mindere mate scheef, maar dit was niet op te lossen door gerichte training. Ze is een aantal keer behandeld met massagetechnieken. Ze werd zich daardoor beter bewust van haar eigen lijf. Maar de scheefheid bleef. Op aanraden van mijn instructrice ben ik met haar naar dierenarts / acupuncturist Ellen Kral gegaan. Zij constateerde een scheefheid die vanuit het bekken kwam en heeft haar rechtgezet. Na de herstelperiode zijn we nog een keer terug geweest, het was al een stuk beter, maar een extra behandeling was wel nodig.
In de lente en zomer hebben we van haar genoten. Ze heeft ons tijdens de oefenmarathons versteld doen staan van haar handigheid en lenige lijf in de hindernissen. Genoten ook van het zichtbare plezier dat ze erin had.
We besloten haar te laten dekken, maar helaas… Ondanks dat er in haar lijf geen aanleiding te vinden is, is ze na dekken in 5 cycli niet drachtig geworden.
Op de fjordenpaardenkeuring in Sevenum in juli 2019 gooide ze hoge ogen. Na krap 1 jaar bij ons moet ik ook zeggen dat het een heel ander paard is geworden. Ze is nog een paar cm gegroeid, heeft een trotsere houding, haar vacht glimt en heeft een diepe kleur en haar staart en maantop zijn vol. Qua bespiering mag het altijd nog meer, dat kost tijd. Het hoogtepunt voor ons was dat ze samen met onze ruin Guuske in september onze trouwkoets trok. Ik was zo trots op haar!
We merkten in de herfst dat ze vooral onder het zadel nog steeds niet recht was. Voor de wagen was dat nauwelijks zichtbaar. Toen ik begon met mijn opleiding veterinaire thermografie heb ik haar meteen meegenomen als proefpaard. We vonden inderdaad een asymmetrie (dat is altijd een aanwijzing dat er iets aan de hand is), maar niet in de achterhand, waar ik hem verwacht had. Bij de laatste halswervel zagen we een plek die aandacht behoefde. Hier heeft Iashya inmiddels een paar behandelingen ondergaan. Voorlopig rijden we dus even niet op haar. Binnenkort maken we de foto’s opnieuw. Ik ben benieuwd wat we dan te zien krijgen…
